« ديگه دوستت ندارم !!!»

سال اول خدمتم بود ، پايه چهارم كه به نظر معلمان سخت ترين پايه بود و بعد ها خودم متوجه اين مطلب شدم ، تا حدودي اجبارا نصيب من شد . دانش آموزي داشتم دوساله ( يا همان مردودي سال قبل ) كه نه خط خوبي داشت و نه تكاليفش را تمام و كمال انجام مي داد . املايش را هم چه بگويم ! جزو تكاوران نيروي زير زميني قطب بود!

ولي با همه اين حرفها علاقه ي زيادي نشان مي داد كه من به او توجه كنم و هميشه يكجوري مي خواست محبت مرا نسبت به خودش جلب كند . من نيز به او توجه مي كردم و علي رقم اينكه دانش آموز تنبلي بود و بعضا تنبيه هم مي شد و لي دوستش داشتم و او نيز اين را مي دانست و به همين خاطر از هر فرصتي استفاده مي كرد كه از رقبايش پيشي بگيرد و خودش را به اصطلاح بيشتر در دل من جاي دهد. تا اينكه حدودا اواسط سال بود كه هنگام خروج از مدرسه طبق معمول با چند دانش آموز ديگر دنبال من راه افتاده و هنگام سوار شدنم روي موتور همانند ديگر بچه ها دور و بر من ايستاده بود . من ناخودآگاه بدون هيچ برنامه قبلي و يادم نمي آيد كه به چه دليل به او گفتم كه اگر درس نخواني؛ ديگر دوستت ندارم ! خودم هم نمي دانستم كه اين جمله من مي تواند معجزه كند تا اينكه همان فردايش ديدم تكاليفش را كامل و معلوم بود كه سعي كرده بود خوش خط تر بنويسد ، با ذوق و شوق به من نشان داد . يادم هست كه تكاليفش را با دو رنگ و حتي حاشيه ي صفحه دفترش را  نيز تزيين كرده بود و معلوم بود كه زمان زيادي را صرف نوشتن آنها كرده است . خلاصه اين كه اين دانش آموز كه به قول معروف شاگرد تنبله كلاس بود ، وقتي در امتحانات ثلث سوم به معلم سال قبلش گفتم كه او نمراتش در حد متوسط بالا و املايش را 16 گرفته اصلا باورش نمي شد !!!